Rita Muilwijk schrijft wat schuurt. In haar werk verkent ze de grensgebieden van liefde, verlies, geloof, verlangen en identiteit — thema’s die ze niet voorzichtig aanraakt, maar vol overtuiging binnentreedt. Met een stijl die zowel gevoelig als compromisloos is, legt ze de innerlijke worstelingen van haar personages bloot: vrouwen die zoeken, botsen, breken, maar nooit opgeven.

In Bloedkoralen: Achtbaan van Verlangen (1999) vertelt Muilwijk twee novellen over meisjesvriendschap, rouw en het ontworstelen aan een beklemmend gezinspatroon. In het ene verhaal blijft een jong meisje achter na het tragische verlies van haar hartsvriendin. In het andere vlucht de hoofdpersoon voor haar streng gelovige moeder en seksueel verwrongen vader naar Londen, op zoek naar vrijheid — en naar zichzelf.

Geluktheorie (2001) is een roman over Zee, een meisje dat spartelt tussen geloof en zelfbeschikking. Wanneer haar moeder weigert te onthullen wie haar vader is, grijpt Zee naar theologie als houvast. Totdat ze James ontmoet: een mysterieuze jongen die in plaats van God de ‘geluktheorie’ predikt. Een filosofie die de liefde tussen hen onder druk zet — en tegelijkertijd verdiept.

Muilwijks werk is intiem, confronterend en herkenbaar voor iedereen die zich ooit heeft afgevraagd wie hij of zij werkelijk is. Haar personages leven in spanning: tussen adolescentie en volwassenheid, tussen verlangen en moraal, tussen religie en autonomie. Het zijn verhalen voor lezers die geen pasklare antwoorden zoeken, maar de moed hebben om mee te reizen langs het rafelige randje van de ziel.